Ο τερματισμός της Ψυχοθεραπείας σε ομάδες ψυχοδυναμικής προσέγγισης

Το αντικείµενο της παρούσας εργασίας είναι η βιβλιογραφική ανασκόπηση του τερµατισµού της ψυχοθεραπείας σε οµάδες ψυχοδυναµικής προσέγγισης. Οι ψυχοδυναµικές οµάδες διαιρούνται σε τρεις σχολές, της διαπροσωπικής µάθησης, του µοντέλου του Tavistock και της οµαδικής ανάλυσης. Υπάρχουν δυο κύριοι τύποι τερµατισµού από τη θεραπευτική οµάδα, αυτός του ώριµου αποχαιρετισµού και η απότοµη εγκατάλειψη. Και οι δυο τύποι πυροδοτούν έντονες συναισθηµατικές αντιδράσεις σε όλα τα εµπλεκόµενα µέλη, δηλαδή στο µέλος ως άτοµο, στην οµάδα συνολικά και στο θεραπευτή. Ο πρώτος τύπος τερµατισµού αφήνει περισσότερα περιθώρια επεξεργασίας των συναισθηµάτων µέσα στη διαδικασία και το θεραπευτικό κέρδος για όλους είναι σηµαντικό. Ο δεύτερος τύπος εκτονώνει κυρίως συναισθήµατα θυµού, µιας και βιώνεται ως βίαιος και εµπεριέχει επιθετικότητα.

Όπως και να έχει, εγείρονται θέµατα απώλειας και θανάτου και η επεξεργασία τους στο ασφαλές πλαίσιο της οµάδας, µε τρόπο θετικό αποτελεί την ουσία της ψυχοθεραπείας. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα στο ζήτηµα του τερµατισµού και µε εφαρµογή ποσοτικών µεθόδων, προκειµένου να επιτευχθεί πιο ασφαλής έλεγχος των παραγόντων που εµπλέκονται ώστε να προκύψουν περισσότερο έγκυρα αποτελέσµατα. Κάτι τέτοιο θα έδινε στοιχεία για την αποδοτικότερη διαδικασία της οµάδας και συνεπώς για την πιο πετυχηµένη ψυχοθεραπεία για τα µέλη των θεραπευτικών οµάδων.

Σ ΥΜ Π Ε Ρ Α ΣΜ ΑΤ Α
Όλοι οι συγγραφείς που αναφέρθηκαν στο ζήτηµα του τερµατισµού από την ψυχοδυναµική θεραπεία είτε είναι ατοµική είτε είναι οµαδική, συµφωνούν ότι εγείρει σηµαντικά υπαρξιακά θέµατα που επιβάλουν την εστίαση στα πλαίσια της θεραπευτικής διαδικασίας, αν θέλει ο θεραπευτής να ισχυρίζεται ότι είναι καλός  επαγγελµατίας. Ο τερµατισµός στην οµάδα προσφέρει ευκαιρίες ενδοσκόπησης σε όλα τα εµπλεκόµενα µέρη: στο µέλος που αποχαιρετά, στα µέλη που παραµένουν πίσω, στην οµάδα ως σύνολο και στο θεραπευτή της οµάδας. Έρχονται αντιµέτωποιµε τα βαθύτερα κοµµάτια του εαυτού τους, καθώς ο τερµατισµός κινητοποιεί πανανθρώπινα και διαχρονικά ζητήµατα, όπως ο θάνατος και η απώλεια. Άλλωστε οι άνθρωποι που αναζητούν θεραπεία µετά από λίγες συνεδρίες ανακαλύπτουν ότι πίσω από το προφανές βασικό αίτηµα βρίσκονται σχετικά ζητήµατα, τα οποία δυσκολεύονται να διαχειριστούν συναισθηµατικά. Τώρα όµως, έχουν µοναδική ευκαιρία να τα εξετάσουν υπό ασφαλείς συνθήκες. ∆ιαπιστώνουν µε το µοίρασµα στην οµάδα πόσο κοινά είναι για όλους. Τα συναισθήµατα που προκαλεί γίνονται πλέον ανεκτά µέσω της διαδικασίας της οµάδας. Ίσως σηµαντικότερο είναι η έννοια της προοπτικής και η αισιοδοξία της συνέχειας που ακολουθεί µετά από κάθε ώριµο κυρίως, αποχαιρετισµό. Ωστόσο, η µελέτη της βιβλιογραφίας αποκάλυψε ότι και µέσα από τους πρώιµους  τερµατισµούς από την οµάδα µπορούν να προκύψουν οφέλη, εφόσον γίνει κατάλληλη διαχείριση. Η δυναµική της οµάδας είναι τόσο ισχυρή, ώστε έχει τη δυνατότητα να µεταβολίζει και δυσάρεστες καταστάσεις, µε τρόπο που τα µέλη της να αποκοµίζουν τελικά, την έννοια της συνέχειας που εµπεριέχει την ελπίδα.

Η στάση του θεραπευτή φάνηκε ότι αποτελεί ισχυρό παράγοντα που οδηγεί προςbκάποια κατεύθυνση σε οποιοδήποτε είδος τερµατισµού. Καταρχήν, διαπιστώθηκε ότι η προσωπική του θεραπεία και ανάπτυξη είναι ιδιαίτερα σηµαντικό ζήτηµα. Ο θεραπευτής δεν παύει να είναι άνθρωπος που έχει συναισθήµατα και υπαρξιακές ανησυχίες παρόµοιες µε των µελών. Αν δεν έχει κάνει επαρκή επεξεργασία αυτών των θεµάτων και δεν έχει βιώσει ολοκληρωµένο τερµατισµό που να του έχει αφήσει αίσθηµα πληρότητας ή έστω ικανοποίησης στη δική του ψυχοθεραπεία, ίσως δυσκολευτεί να ανταπεξέλθει στην κατάλληλη υποστήριξη των πελατών του κατά τη διαδικασία τερµατισµού. Συναφές µε το παραπάνω είναι η θέσπιση κουλτούρας και νόρµας στην οµάδα σχετικά µε τον τερµατισµό. Αποτελεί ύψιστο καθήκον του θεραπευτή της οµάδας, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης της. Το όριο µεταξύ της ειλικρινούς αυτο-αποκάλυψης των συναισθηµάτων του και της διατήρησης του ρόλου του µέσα στην οµάδα, επίσης αποτελούν σηµείο κλειδί για την οµαλή διαφύλαξη της θεραπευτικής διαδικασίας, αλλά και για τη µεγιστοποίηση των ωφελειών των
θεραπευοµένων από αυτήν. Τέλος, σηµαντικό σηµείο στη βιβλιογραφία σε ό,τι έχει να κάνει µε το θεραπευτή αποτελεί η οριοθέτηση της διαδικασίας της οµάδας από ασυνείδητες βίαιες αντιδράσεις των µελών κατά τη διάρκεια ενός τερµατισµού, οι οποίες µπορεί να αποβούν καταστρεπτικές για την οµάδα µε δυσάρεστες συνέπειες για όλους.
Η µελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας µε το θέµα ήταν εντυπωσιακή για τις πολλές κατατάξεις που έχουν γίνει αναφορικά µε διάφορες παραµέτρους. Η ταξινόµηση απέβη βοηθητική για τη συστηµατοποίηση των γνώσεων, την αποσαφήνιση
σηµαντικών εννοιών και τη συνειδητοποίηση γνώσεων που ήταν συγκεχυµένες.  Παράλληλα, η διατύπωση των απόψεων και των συναισθηµάτων των αρθρογράφων επέφερε µείωση του άγχους και άλλων δυσάρεστων συναισθηµάτων σχετικά µε τη λειτουργία του ψυχοθεραπευτή. Λειτούργησε ανακουφιστικά η διαπίστωση ότι και άλλοι έχουν τις ίδιες ανησυχίες αναφορικά µε τον επαγγελµατικό ρόλο. Η µελέτη βιώθηκε σαν ένα είδος επικοινωνίας και µοιράσµατος των δυσκολιών της εµπειρίας του θεραπευτικού συντονισµού µιας αναλυτικής οµάδας.  Το θέµα προσεγγίστηκε µε βάση την κατηγοριοποίηση που έκαναν οι Rutan et al.,(2007). Η επιλογή έγινε επειδή οι κατηγορίες που ανέπτυξαν ήταν σαφείς και σφαιρικές, ενώ ταυτόχρονα αποτελούσαν παράγοντες εστίασης της προσοχής ενός κλινικού. Επιπλέον, συµπεριελάµβαναν και τις περισσότερες θεµατικές αναφορές των υπολοίπων συγγραφέων.
Η φάση του αποχαιρετισµού παρουσιάστηκε εκτενώς. Οι αναφορές από την εµπειρία των θεραπευτών έριξαν φως σε πιθανά σενάρια της διαδικασίας επισηµαίνοντας πιθανούς κινδύνους αλλά και απαραίτητα επικερδή βήµατα. Η εστίαση από όλους τους συγγραφείς σε αυτή τη φάση δικαιολογεί και την άποψη ότι αποτελεί, αν όχι το πιο σηµαντικό, ένα από πιο σηµαντικά στάδια της ψυχοθεραπείας µιας και αυτό εµπεριέχει τη γεύση που θα πάρει µαζί του φεύγοντας ένας θεραπευόµενος και θα τον συντροφεύει για την υπόλοιπη ζωή του.
Η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά µε τον τερµατισµό της θεραπείας σε οµάδες ψυχοδυναµικής προσέγγισης ανέδειξε έναν πλούσιο προβληµατισµό γύρω από διάφορες παραµέτρους που αφορούν το συγκεκριµένο ζήτηµα. Επειδή έχει µεγάλες προεκτάσεις σε διάφορα άλλα ζητήµατα που αφορούν την οµαδική ψυχοθεραπεία, παρέχει άφθονη τροφή για σκέψη και έρευνα. Με αφορµή τον τερµατισµό λοιπόν, αγγίχτηκαν και θέµατα που αφορούν την αποτελεσµατικότητα της θεραπείας σε οµάδες ψυχοδυναµικής κατεύθυνσης, την κατάρτιση και την επάρκεια του οµαδικού θεραπευτή, τη διαµόρφωση του κατάλληλου θεραπευτικού κλίµατος στην οµάδα, τις διαδικασίες που λαµβάνουν χώρα εντός της οµάδας, την κατάλληλη επιλογή µελών και τα κριτήρια διερεύνησης της πιθανότητας να ωφεληθούν από τη θεραπεία σε ψυχοδυναµικής εµπνεύσεως οµάδα.
Το ψυχοδυναµικό θεραπευτικό µοντέλο συνεχίζει να εξελίσσεται και να εξετάζει τον εαυτό του σε πείσµα του δυσµενούς κλίµατος που διαµορφώνεται τον τελευταίο καιρό µε την άσκηση έντονης κριτικής σε ό,τι αφορά τη µεγάλη χρονική διάρκεια, την αµφισβήτηση της αποτελεσµατικότητας στην θεραπεία ψυχικών διαταραχών και του υψηλού κόστους. ∆ιάφορες έρευνες έχουν καταδείξει την ωφέλεια και µάλιστα µε µόνιµο αποτέλεσµα, που έχουν κερδίσει άνθρωποι που ολοκλήρωσαν µε επιτυχία την θεραπεία τους σε µακροχρόνια αναλυτική οµάδα (Pines & Schlapobersky, 2008, Lorentzen, 2000).
Σε ό,τι έχει να κάνει µε τον τερµατισµό δεν έχουν δηµοσιευτεί πολλές έρευνες που να εξετάζουν µε αξιοπιστία τις διάφορες παραµέτρους του. Οι µελέτες είναι αποτέλεσµα της πολύχρονης παρατήρησης οµάδων από έµπειρους οµαδικούς θεραπευτές, οι οποίοι καταθέτουν την προσωπική τους εµπειρία και άποψη. Έχουν δηλαδή εξεταστεί κυρίως µε ποιοτικές µεθόδους. Στη βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές µελέτες περιπτώσεων και κάποια δηµοσιευµένα άρθρα που χρησιµοποίησαν τη µέθοδο της ηµι-δοµηµένης συνέντευξης για να αποσπάσουν τα ερευνητικά δεδοµένα.
Οι απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής απαιτούν τη συστηµατική επιστηµονική διερεύνηση της αποτελεσµατικότητας των µεθόδων ψυχοθεραπείας. Οι θεραπευτικοί παράγοντες στην οµαδική ψυχοθεραπεία έχουν µελετηθεί εφαρµόζοντας ποσοτικές µεθόδους πέρα από ποιοτικές αναλύσεις. Το θέµα όµως του τερµατισµού της θεραπείας σε ψυχοδυναµικές οµάδες παρατεταµένης διάρκειας δεν έχει ερευνηθεί καθόλου µε ποσοτικές µεθόδους. Πότε θεωρείται επιτυχηµένος ή ώριµος τελικά ένας τερµατισµός; Γιατί κάποιοι θεραπευόµενοι αποχαιρετούν, ενώ άλλοι εγκαταλείπουν απότοµα την οµάδα τους; Ποιοι παράγοντες συντελούν στην απόφαση κάποιου να τερµατίσει είτε ώριµα, είτε πρόωρα; Με ποιο τρόπο επηρεάζει η στάση του θεραπευτή σε έναν επιτυχηµένο τερµατισµό; Ποια χαρακτηριστικά µιας ψυχοδυναµικής οµάδας λειτουργούν είτε υποστηρικτικά είτε καταστρεπτικά για τον τερµατισµό ενός µέλους της; Υπάρχει ιδανικό χρονικό εύρος σε µια οµαδική ψυχοθεραπεία; Πρόκειται για ερωτήµατα που αν εξεταστούν µε συστηµατικό τρόπο και επιχειρηθεί η ποσοτική προσέγγισή τους θα διαφωτίσουν αρκετές πτυχές της ψυχοδυναµικής προσέγγισης. Επειδή ακριβώς παραµένουν ασαφή και βασίζονται σε υποκειµενικές θεωρήσεις εγείρουν και σηµαντική κριτική. Ο τερµατισµός αποτελεί ένα µείζον θέµα της διαδικασίας της οµάδας και της θεραπείας. Παράλληλα, είναι ένα γεγονός ξεκάθαρο και αδιαµφισβήτητο για όλα τα εµπλεκόµενα µέρη, τις οµάδες, τα µέλη, τους θεραπευτές. Πολλά στοιχεία της διαδικασίας είναι δύσκολο να προσεγγιστούν ποσοτικά, επειδή εφαρµόστηκαν πάνω σε θεωρητικά κατασκευάσµατα διορατικών επαγγελµατιών αλλά υπόκεινται στην υποκειµενική κρίση και στις ικανότητες τεχνικής του εκάστοτε θεραπευτή. Λόγω των διαφορετικών απόψεων υπάρχουν κατακερµατισµοί, όχι µόνο στην ψυχαναλυτική σχολή αλλά και στην ψυχοδυναµική προσέγγιση των οµάδων, και όλα αυτά σε διάστηµα εξήντα περίπου ετών. Η άποψη άλλωστε ότι η ψυχοθεραπεία είναι κυρίως τέχνη και όχι µόνο επιστήµη δικαιολογεί και τον υποκειµενικό χαρακτήρα. Η ψυχοθεραπεία γενικά είναι σχετικά πρόσφατο πεδίο της επιστήµης και δεν έχει προλάβει να αξιολογηθεί σε βάθος χρόνου. Αν και υπάρχουν σηµαντικοί περιορισµοί στη µεθοδολογία, πράγµα κοινό για όλες τις κοινωνικές επιστήµες, αξίζει το εγχείρηµα της ποσοτικής προσέγγισης, καθώς θα ανοίξουν νέες προοπτικές για την εξέταση της διαδικασίας συνολικά. Ίσως από το τέλος µπορούµε να φτάσουµε στην αρχή.
Κατόπιν αυτών, ο συντάκτης της παρούσας εργασίας θεωρεί ότι οι σκοποί που είχαν τεθεί στη εισαγωγή επιτεύχθηκαν σε ικανοποιητικό βαθµό. Πολλοί άνθρωποι έχουν την εµπειρία του µεγάλου οφέλους στη ζωή τους από τη συµµετοχή σε µια ψυχοδυναµική θεραπευτική οµάδα παρατεταµένης διάρκειας. Μόνο η ανακοίνωση του βιώµατος δεν είναι αρκετή για την εγκατάσταση µιας µεθόδου ή ενός εργαλείου, όπως είναι η οµάδα. Απαιτείται συστηµατική έρευνα για τη βελτίωση και την εξέλιξη της.

Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ ΑΦ Ι Α
Aledort, S. (2008). Some Comments on the Similarities and Contrasts Between Dr.
Agazarian’s Systems-Centered Therapy and Dr. Aledort’s Therapist-Centered Group
Psychoanalysis. Saiger, G., Rubenfeld, S., Dluhy, M. (eds.), Windows Into Today’s
Group Therapy (31- 34). New York: Routledge.
Behr, H. & Hearst, L. (2005). Group-analytic Psychotherapy. A meeting of Minds.
London: Whur Publishers.
Bell, J. (2001). Μεθοδολογικός Σχεδιασµός Παιδαγωγικής και Κοινωνικής Έρευνας,
(Ρήγα Β.Α.µτφ). Αθήνα: Gutenberg.
Bergmann, M. (2010). Termination. The Achilles heel of psychoanalytic technique.
Στο: Salberg, J. (ed), Good Enough Endings (25 - 37). New York: Routledge.
Bernard, H. & Drob, S (1989). Premature Termination: A Clinical Study. Group, 13:
11 – 22.
Bernstein, J.W. (2010). Beyond the bedrock. Στο: Salberg, J. (ed), Good Enough
Endings (51 - 61). New York: Routledge.
Brabender, V., Fallon, A., Smolar, A. (2004). Essentials of Group Therapy. New
Jersey: John Wiley & Sons, Inc.
Fieldsteel, N. (1990). The Termination Phase of Combined Therapy. Group, 14: 27 –
32.
Flapan, D & Fenchel, G. (1987). Terminations. Group, 11: 131 – 143.
Fonagy, P. (2008). Ψυχανάλυση και άλλες ψυχοδυναµικές ψυχοθεραπείες
παρατεταµένης χρονικής διάρκειας. Στο: Gelder, M., Lopez-Ibor, J., Andreasen, N.
(eds), Oxford Σύγχρονη Ψυχιατρική, τόµος ΙΙ, µτφ. (1971 - 1985). Αθήνα:
Πασχαλίδης.
Foulkes, S.H. & Anthony E.J. (1957). Group Psychotherapy. The Psychoanalytic
Approach. 1965 2nd ed. 1973 revision. London: Karnac.
Foulkes, S.H. (1990). Selected Papers. Psychoanalysis and Group Analysis. London:
Karnac.
Foulkes S.H. (1975). Group - Analytic Psychotherapy: Method and Principles.
London: Gordon and Breach Reprinted London: Karnac, 1986.
Freud, S. (1937). Περατή και µη Περατή Ανάλυση, (µτφ, Σαγκριώτης Γ. 2008). Αθήνα:
Πλέθρον.
Gans, J. (2010). Difficult Topics in Group Psychotherapy. London: Karnac.
Gray, A. (2001). Difficult Terminations in Group Therapy: A Self Psychologically
Informed Perspective. Group, 25: 27 – 39.
Lorentzen, S. (2000). Assessment of Change after Long-Term Psychoanalytic Group
Treatment: Presentation of a Field Study of Outpatients from Private Psychiatric
Practice. Group Analysis, 33: 373 – 396.
Lorentzen, S. (2006). Contemporary Challenges for Research in Group Analysis.
Group Analysis, 39: 321 – 340.
Maholick, L. & Turner, D. ( 1979). Termination: That Difficult Farewell. American
Journal of Psychotherapy, 33: 583 – 591.
Mangione, L., Licsw, R.F., Iacuzzi, C. (2007). Ethics and Endings in Group
Psychotherapy: Saying Good-bye and Saying it Well. International Journal of Group
Psychotherapy, 57: 25 – 40.
Murdock, N., Edwards, C. and Murdock, T. (2010). Therapist’s Attributions for
Client Premature Termination: Are They Self – Serving? Psychotherapy Theory,
Research, Training, 47: 221 – 234.
Pennington, J. (2010). Saying Goodbye: A Termination Ritual. Στο: Fehr, S. (ed.),
101 Interventions in Group Therapy (243 – 247). New York: Routledge..
Pervin, L. & John, O. (2001). Θεωρίες Προσωπικότητας. (Αλεξανδροπούλου, Α. και
∆ασκαλοπούλου, Ε. µτφ). Αθήνα: ∆αρδανός.
Pines, M. & Schlapobersky, J. (2008). Οµαδικές παρεµβάσεις για την αντιµετώπιση
ενηλίκων µε ψυχοπαθολογία. Στο: Gelder, M., Lopez-Ibor, J., Andreasen, N. (eds),
Oxford Σύγχρονη Ψυχιατρική, τόµος ΙΙ, µτφ. (1985 - 2016). Αθήνα: Πασχαλίδης.
Robson, C. (1993). Real World Research. Oxford: Blackwell.
Rutan, J.S., Stone, W., Shay, J. (2007). Psychodynamic Group Psychotherapy. New
York: The Guilford Press.
Salberg, J. (2010). Historical Overview. Στο: Salberg, J. (eds), Good Enough Endings
(3 - 23). New York: Routledge.
Shapiro, E. and Ginzberg, R. (2002). Parting Gifts: Termination Rituals in Group
Therapy. International Journal of Group Psychotherapy, 52, 319 – 336.
Yalom, I. (2006). Θεωρία και Πράξη της Οµαδικής Ψυχοθεραπείας (µτφ). Αθήνα:
Άγρα.